Μερικές φορές ντρέπομαι για τους ανθρώπους...
Σας μιλάω ειλικρινά, δάκρυσα... Πόσοι σιδερόφραχτοι χρειάζονται για να "κάνουν καλά" ένα παιδί; Πόση απόγνωση, πόσο φόβο, πόση οργή χρειάζεται να σταλάξουν μέσα σε μια παιδική ψυχή για να "καλλιεργήσουν" έναν αυριανό βομβιστή αυτοκτονίας; Τι μπορεί να σκέπτεται ο μέχρι τα δόντια οπλισμένος στρατιώτης που σηκώνει το χέρι του όταν βλέπει το ικετευτικό ύφος του μικρού, τα παιδικά χεράκια που υψώνονται σαν μια τελευταία απόπειρα άμυνας, το καταβρεγμένο από τον φόβο παντελόνι;
