«Αντικαπνιστικός νόμος, αγνοείται»
Πέρασαν 4 μήνες από την ημέρα που ακούγαμε παντού «Η Ελλάδα σβήνει το τσιγάρο». Ο φιλόδοξος νόμος της απαγόρευσης καπνίσματος σε δημόσιους χώρους είχε μόλις αρχίσει να εφαρμόζεται και παρά την σύγχυση που επικρατούσε, υπήρχε μια αισιοδοξία ότι θα απαλλαχθούμε, έστω και λίγο, από την κάπνα.Τελικά, μόνο φούμαρα των πολιτικών ήταν η υποτιθέμενη απαγόρευση, με αποκορύφωμα την αλλαγή κυβέρνησης.
Η σύγχυση μετατράπηκε σε αδιαφορία από την πλευρά των καταστηματαρχών, φθάνοντας στον πρώτο «αντικαπνιστικό» χειμώνα (με τους κλειστούς χώρους), ο οποίος δε διαφέρει σε τίποτα απολύτως από τους … καπνιστικούς των προηγουμένων ετών.
Κανένα μαγαζί δεν κινήθηκε για την απόκτηση αντικαπνιστικής (ή καπνιστικής) άδειας, βασιζόμενοι στην αλλαγή κυβέρνησης, ξέροντας πως δεν θα υπάρξουν άμεσες κυρώσεις. Τι γίνεται λοιπόν; Ό,τι γινόταν μέχρι τώρα. Οι καπνιστές καπνίζουν, κι εμείς αναπνέουμε. Είναι δικαίωμα του καθενός να καπνίζει. Το γεγονός όμως ότι αδιαφορεί για τα πνευμόνια του δε σημαίνει ότι πρέπει να φορτώνομαι κι εγώ την αδιαφορία του.
Μπορεί να μην είναι όλοι οι καπνιστές αναίσθητοι, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί. Μπορεί να μην έχεις δουλειά, να μην έχεις να φας, αλλά δεν μπορείς να μην καπνίσεις δυο πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Μπορεί να βγαίνεις να καπνίσεις στο μπαλκόνι, για να μην μείνει ο καπνός στο σπίτι, αλλά δεν το κόβεις όπως σου είπε ο γιατρός (για να μη μείνει στους πνεύμονές σου).
Μπορεί να υπάρχει απαγόρευση, αλλά ο Ελληναράς ταξιτζής δηλώνει πως είναι μαγκιά του που καπνίζει. Γουστάρει το τσιγάρο και δεν θα το κόψει επειδή του το απαγορεύουν. Αντίθετα τώρα θα καπνίζει πιο πολύ. (Και μέσα στο ταξί). Είναι μαγκιά του.
Μπορεί να ψάχνεις μέχρι και 1 ώρα να βρεις «άκαπνο» στέκι, και τελικά να μην βρίσκεις κανένα. Είναι καιρός επιτέλους η κυβέρνηση να δεσμευτεί για την τήρηση του νόμου, με ελέγχους και πραγματική δημιουργία καπνιστικών και αντικαπνιστικών χώρων. Ας αλλάξει επιτέλους αυτή η κατάσταση. Καταντάει «φασιστικό» να μας επιβάλλεται ο καπνός.
Η Ευρώπη κόβει το τσιγάρο. Εμείς πότε επιτέλους;
