Το στρες νωρίς στη ζωή αλλάζει τα γονίδια και έτσι δημιουργεί προβλήματα συμπεριφοράς
Μια τραυματική εμπειρία και γενικότερα το στρες νωρίς στη ζωή μπορεί να προκαλέσουν αλλαγές στα γονίδια και έτσι να οδηγήσουν σε προβλήματα συμπεριφοράς στο μέλλον, σύμφωνα με μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα, η οποία βασίστηκε σε πειράματα σε ποντίκια. Η μελέτη, υπό τον Κρίστοφερ Μουργκατρόιντ του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής Μαξ Πλανκ του Μονάχου, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature Neuroscience", σύμφωνα με το BBC. Οι επιστήμονες μελέτησαν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του όψιμου άγχους στις ζωές των ποντικιών και διαπίστωσαν ότι τα στρεσαρισμένα πειραματόζωα παρήγαγαν αυξημένες ορμόνες που οδηγούσαν σε αλλαγές στην έκφραση των γονιδίων τους, κάτι που με τη σειρά της προκαλούσε μεταβολές στη συμπεριφορά τους στη διάρκεια της μετέπειτα ζωής τους.
Η έρευνα ανέλυσε με λεπτομέρεια, σε μοριακό επίπεδο, πώς ακριβώς οι τραυματικές και αγχογόνες εμπειρίες από πολύ νωρίς στη ζωή μπορούν να "αναπρογραμματίσουν" γονιδιακά τη συμπεριφορά των ενηλίκων, ρίχνοντας έτσι φως στο βιοχημικό μηχανισμό με βάση τον οποίο το στρες και το ψυχικό τραύμα μπορεί να προκαλέσουν μια σειρά από ψυχολογικά και νοητικά προβλήματα αργότερα.
Μεταξύ άλλων, οι ερευνητές διαχώρισαν τα νεογέννητα ποντίκια από τις μητέρες τους επί τρεις ώρες την ημέρα για διάστημα δέκα ημερών, ώστε αυτά να αισθανθούν εγκαταλειμμένα. Όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, τα ζώα αυτά έδειξαν μικρότερη ικανότητα να τα βγάζουν πέρα με δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους και είχαν χειρότερη μνήμη.
Οι αλλαγές αυτές στη συμπεριφορά τους ήσαν "επιγενετικού" χαρακτήρα, δηλαδή προήλθαν από τις αλλαγές στο DNA τους. Οι αλλαγές κυρίως οφείλονταν στις επιπτώσεις του άγχους στο γονίδιο που ρυθμίζει την ορμόνη του στρες βασοπρεσίνη, με συνέπεια να παράγονται μεγαλύτερες ποσότητες από αυτήν αργότερα στη ζωή.
Τα ανώτερα από το φυσιολογικό επίπεδα της βασοπρεσίνης ήσαν η βασική αιτία για τα κατοπινά προβλήματα συμπεριφοράς και μνήμης των πειραματόζωων. Όταν τα τελευταία έπαιρναν ένα φάρμακο που μπλοκάρει την παραγωγή αυξημένης βασοπρεσίνης, η συμπεριφορά και η μνήμη τους επέστρεφε στο φυσιολογικό.
Η έρευνα ανέλυσε με λεπτομέρεια, σε μοριακό επίπεδο, πώς ακριβώς οι τραυματικές και αγχογόνες εμπειρίες από πολύ νωρίς στη ζωή μπορούν να "αναπρογραμματίσουν" γονιδιακά τη συμπεριφορά των ενηλίκων, ρίχνοντας έτσι φως στο βιοχημικό μηχανισμό με βάση τον οποίο το στρες και το ψυχικό τραύμα μπορεί να προκαλέσουν μια σειρά από ψυχολογικά και νοητικά προβλήματα αργότερα.
Μεταξύ άλλων, οι ερευνητές διαχώρισαν τα νεογέννητα ποντίκια από τις μητέρες τους επί τρεις ώρες την ημέρα για διάστημα δέκα ημερών, ώστε αυτά να αισθανθούν εγκαταλειμμένα. Όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, τα ζώα αυτά έδειξαν μικρότερη ικανότητα να τα βγάζουν πέρα με δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους και είχαν χειρότερη μνήμη.
Οι αλλαγές αυτές στη συμπεριφορά τους ήσαν "επιγενετικού" χαρακτήρα, δηλαδή προήλθαν από τις αλλαγές στο DNA τους. Οι αλλαγές κυρίως οφείλονταν στις επιπτώσεις του άγχους στο γονίδιο που ρυθμίζει την ορμόνη του στρες βασοπρεσίνη, με συνέπεια να παράγονται μεγαλύτερες ποσότητες από αυτήν αργότερα στη ζωή.
Τα ανώτερα από το φυσιολογικό επίπεδα της βασοπρεσίνης ήσαν η βασική αιτία για τα κατοπινά προβλήματα συμπεριφοράς και μνήμης των πειραματόζωων. Όταν τα τελευταία έπαιρναν ένα φάρμακο που μπλοκάρει την παραγωγή αυξημένης βασοπρεσίνης, η συμπεριφορά και η μνήμη τους επέστρεφε στο φυσιολογικό.
