Το θέμα των δίγλωσσων σχολείων ετοιμάζονται να ξαναθέσουν τα Τίρανα

Θέμα δημιουργίας δίγλωσσων σχολείων ώστε τα παιδιά των Αλβανών μεταναστών να μπορούν να διδάσκονται τη γλώσσα των γονέων τους, ετοιμάζονται να (ξανα)θέσουν τα Τίρανα ενθαρρυμένα από την ενδοτική πολιτική που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο στο μεταναστευτικό αλλά και στα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματά μας.

Η άτονη αντίδραση της Αθήνας στην πρόκληση της γείτονος χώρας να μην προχωρήσει στην επικύρωση της συμφωνίας για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ των δύο κρατών αποθράσυνε την... πολιτική ηγεσία της Αλβανίας.

Τώρα προετοιμάζεται το επόμενο βήμα, που δεν είναι άλλο παρά... η κατάθεση επίσημου αιτήματος για άνοιγμα είτε αμιγώς αλβανικών σχολείων στην Ελλάδα είτε για την εκμάθηση της αλβανικής γλώσσας στα παιδιά δεύτερης ή τρίτης γενιάς μεταναστών μετά το τέλος του ωραρίου διδασκαλίας τους στα ελληνικά σχολεία.

Δεν είναι πρώτη φορά που τα Τίρανα εγείρουν το ζήτημα αυτό. Τον Αύγουστο του 1999 κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στην Αλβανία, ο ομόλογός του Παντελί Μάικο το είχε θέσει στην ελληνική πλευρά, για να εισπράξει καταφατική απάντηση από τον κ. Σημίτη, προκαλώντας την έντονη δυσαρέσκεια των εκπροσώπων της ελληνικής μειονότητας, αφού την ίδια ώρα η αλβανική κυβέρνηση απαγόρευε την επαναλειτουργία του ελληνικού σχολείου στη Χειμάρρα.

Στη συνέχεια και λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου τα εμβάσματα των Αλβανών μεταναστών σχεδόν διπλασιάσθηκαν, το θέμα ξεχάσθηκε… Για να το θυμηθεί ο πρόεδρος της Αλβανίας Μπάμιρ Τόπι σε συναντήσεις που είχε τον Νοέμβριο του 2007 στην Αθήνα με την ελληνική πολιτική και πολιτειακή ηγεσία.

Σ’ αυτές, ορθά κοφτά ο κ. Τόπι ζήτησε να διδάσκεται η μητρική γλώσσα τους στα Αλβανόπουλα. Στις συναντήσεις αυτές ο ανώτατος άρχοντας της γειτονικής χώρας είχε θέσει και το θέμα της συνταξιοδότησης των Αλβανών εργαζομένων με την αναγνώριση και προσμέτρηση του χρόνου εργασίας (ας πούμε των ενσήμων) που έκαναν στην πατρίδα τους.

Αυτό πρακτικά σημαίνει, αν υπολογίσουμε και την παράμετρο ότι οι Αλβανοί είναι από τις λίγες εθνικότητες που διεκδικούν το μίνιμουμ της ασφαλιστικής κάλυψης για να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους ίδιους και τους οικείους τους, πως αρκετοί απ’ αυτούς τα επόμενα χρόνια θα υποβάλουν αίτηση συνταξιοδότησης.

Σε περίπτωση μάλιστα που αναγνωρισθεί η προϋπηρεσία τους στην Αλβανία (πανηγύρια που έχουν να κάνουν οι πλαστογράφοι...), τότε το κραχ των ασφαλιστικών Ταμείων είναι δεδομένο.

Σε περίπτωση που γίνει αποδεκτό το αλβανικό αίτημα για τα σχολεία τότε θα έχουμε το εντελώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Ηδη, υπάρχουν αυξημένα προβλήματα στις σχέσεις Ελλήνων και Αλβανών μαθητών, με τη «βιομηχανία» Αλβανών σημαιοφόρων που προωθούν χρόνια τώρα διάφοροι «προοδευτικοί» εκπαιδευτικοί και κυρίως με την απλοχεριά που διακρίνει τους καθηγητές στη βαθμολόγηση των αλλοδαπών.

Πράγματι, αλλοεθνείς μαθητές, που καλά καλά δεν μπορούν να συντάξουν μια σωστή πρόταση στα ελληνικά, «αμείβονται» πλουσιοπάροχα με βαθμούς που τα Ελληνόπουλα πρέπει να μοχθήσουν πολύ για να τους πάρουν. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι ολοένα και περισσότεροι Έλληνες γονείς στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, προτιμώντας να περικόψουν άλλες ανάγκες τους, παρά να αφήσουν τα παιδιά τους στο τέλμα της δημόσιας εκπαίδευσης.

Φανταστείτε τι έχει να γίνει σε περίπτωση που τα Αλβανικά θα διδάσκονται έστω και ως πρόσθετα ή προαιρετικά στις ελληνικές σχολικές αίθουσες.
Μύλος κυριολεκτικά!
adesmeytos.gr