Για ποια Δημοκρατία μιλάμε;

Μαύρη επέτειος της δικτατορίας των συνταγματαρχών σήμερα. Η δημοκρατία, αντίθετα, δίνει το δικαίωμα και την ελευθερία της επιλογής.

Μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα στον Πάνο Παναγιωτόπουλο και τον Ανδρέα Λοβέρδο. Μπορείς να διαλέξεις στα δελτία των οκτώ ανάμεσα στην αλήθεια του Γιώργου Τράγκα και του Γιώργου Κύρτσου.

Αν είσαι Παναθηναϊκός, μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα στην "Πράσινη" και στο "Ντέρμπι". Σχετικά με τα νέα της σόου μπιζ, έχεις της δυνατότητα επιλογής μεταξύ Λαμπίρη και... Καραβάτου.

Αν σ’ έχει πάρει από κάτω το δημόσιο χρέος, κάθε Σαββατόβραδο μπορείς να διασκεδάσεις και να ξαλεγράρεις μέσω της δημόσιας τηλεόρασης. Με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και τους εκλεκτούς καλεσμένους του να πίνουνε και να τραγουδάνε "στην υγειά μας". Μόνο με εξήντα χιλιάδες Γιούρο το επεισόδιο.

Εκείνα τα μαύρα χρόνια, αντίθετα, τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη ήταν απαγορευμένα. Απαγορευμένα επίσης ήταν και τα βιβλία ανατρεπτικού περιεχομένου. Όπως αυτά στο σπίτι του Μαζιώτη, με τις τηλεοπτικές κάμερες να δείχνουν ανάμεσα στα άλλα πειστήρια που αναβρέθηκαν και τη βιβλιοθήκη των "τρομοκρατών".

Οι δημοκρατικές ελευθερίες τότε, όπως είχε πει ο αδίστακτος δικτάτωρ Γιώργος Παπαδόπουλος, είχαν μπει για εφτά χρόνια στο γύψο. Όσοι αμφισβητούσαν το καθεστώς δικάζονταν από τα στρατοδικεία σαν αναρχικοί και τρομοκράτες. Όπως ακριβώς σήμερα χαρακτηρίζονται όσοι στρέφονται κατά της δημοκρατίας και των θεσμών και δικάζονται από την ανεξάρτητη δικαιοσύνη.

Σήμερα, βέβαια, η Δημοκρατία είναι ισχυρή. Δεν κινδυνεύει. Οι αγώνες και οι θυσίες του ελληνικού λαού έχουν πιάσει τόπο. Μπορεί να χρωστάμε κάτι παραπάνω, αλλά τουλάχιστον είμαστε ελεύθεροι.

Και χωρίς να ξεχνάμε αυτούς που αγωνίστηκαν εκείνες τις σκοτεινές εποχές. Και ειδικότερα τη γενιά του Πολυτεχνείου. Μίμης Ανδρουλάκης, Μαρία Δαμανάκη και σία. Τότε η αστυνομία του κυνήγαγε και τους έκλεινε στα κελιά. Σήμερα ο καθένας έχει από δύο αστυνομικούς να τον φυλάνε. Αυτό και μόνο δείχνει τη διαφορά.

Η Δημοκρατία, ξαναλέμε, είναι σήμερα ισχυρή. Ας υποθέσουμε, όμως, ότι βρίσκονται και πάλι κάποιοι παράφρονες στο Στρατό. Και με την πρόφαση της διαφθοράς καταλαμβάνουν την εξουσία, συλλαμβάνουν τους πολιτικούς και τους εκτοπίζουν. Όπως είχε γίνει και τότε. Τι θα γίνει σ’ αυτή την περίπτωση;

Θα ξεσηκωθεί ο λαός για να κάνει αντίσταση; Πόσοι θα βγουν στους δρόμους να φωνάξουν λευτεριά στον Βαγγέλη Βενιζέλο και στον Θόδωρο Πάγκαλο; Κάτω τα χέρια από τη Φωτεινή Πιπιλή και τη Φάνη Πάλλη Πετραλιά; Πόσοι θα βάλουν τα στήθια τους μπροστά για τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, που αντί για κρουαζιέρα στην Καραϊβική θα κάνει μπάνιο στη Γυάρο;

Θα κινητοποιηθούν οι δημοκράτες του ΛΑ.Ο.Σ. για τον Γιώργο Ανατολάκη και τον Βαΐτση Αποστολάτο; Θα γεμίσουνε οι δρόμοι της Αθήνας με προκηρύξεις που θα ζητάνε την άμεση απελευθέρωση του Νικήτα Κακλαμάνη; Θα ανεχθούν οι Μακεδόνες να είναι ο νομάρχης τους, Παναγιώτης Ψωμιάδης, στα μπουντρούμια της Ασφάλειας;

Θα ξεσηκωθούν οι Έλληνες του εξωτερικού, όπως έκαναν τότε για τον Μίκη Θεοδωράκη; Θα γίνονται συναυλίες διαμαρτυρίας για τις συλλήψεις της Ελίζας Βόζενμπεργκ, του Αργύρη Ντινόπουλου, του Κυριάκου Μητσοτάκη, της Άντζελας Γκερέκου και της Άννας Νταλάρα; Θα βγουν ο Γιώργος Νταλάρας και ο Τόλης Βοσκόπουλος στην παρανομία;

Ας αφήσουμε, όμως, στην άκρη αυτές τις μαύρες σκέψεις. Η Ελλάδα πλέον βρίσκεται στα καλύτερα χέρια. Του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εγχώριοι πολιτικοί είναι οι κλητήρες τους. Οι διεθνείς τράπεζες αποφασίζουν και οι Έλληνες πολιτικοί νομοθετούν. Όπως γινόταν με τις ελληνικές κυβερνήσεις επί γερμανικής κατοχής.
Του Κώστα Καίσαρη