Είμαστε η χώρα του ΝΟΥΝΟΥ
Τα σπρεντ ανέβηκαν και πάλι. Ελάχιστοι γνωρίζουν τι ακριβώς είναι τα σπρεντ, αλλά μπορούν όλοι να ανησυχούν. Την χρυσή περίοδο του χρηματιστηρίου, δηλαδή την περίοδο που όλοι κέρδιζαν , θέλοντας να εξαιρούν τον εαυτό τους απ τον κανόνα που συνήθως είναι το αντίθετο, οι έννοιες λιμιταπ ή σπλιτ ήταν επίσης άγνωστες. Αυτό δεν εμπόδισε τις γιαγιάδες στα χωριά να τις χρησιμοποιούν, προσθέτοντας μερικές ξένες λέξεις στο λεξιλόγιό τους που αποτελούνταν ως τότε από το κουβερλί και τη μπεσαμέλ. Άντε και το μπεικιν πάουντερ.Έτσι και τώρα. Το σπρεντ πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας. Σε πόλεις και χωριά. Σε καφενεία και συσκέψεις εταιρειών. Ακόμη και στα θορυβώδη κλαμπ , μπορείς να ακούσεις τη λέξη σαν απειλή, ανάμεσα σε δυό... μπιτάτα γυρίσματα. "Θα χάσουμε τη διασκέδασή μας, τις τεκίλες μας,τα σφηνάκια και τη ντάγκλα μας".
Τα σπρέντ λοιπόν. Τα πράγματα είναι άσχημα και οι περισσότεροι το καταλαβαίνουν. Χθες, την ώρα που τα σπρέντ ανέβαιναν και οι μεγαλοκαταθέτες διπραγματεύονταν με τις τράπεζες υψηλά επιτόκια για να μην αποσύρουν τα χρήματά τους, οι νοικοκυραίοι, έκαναν επιδρομή στα γκισέ. Έκαναν αναλήψεις. Για να σώσουν τα λεφτά τους απ το τέλος που έρχεται.
Αυτή η συμπεριφορά είναι που με φοβίζει περισσότερο από τα σπρέντ. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη το παιχνίδι με το χρήμα, τις ευθύνες των κυβερνήσεων, τους κερδοσκόπους, την τερατώδη σύνθεση αδίστακτων και ανίκανων. Στις κρίσεις δεν κρίνονται μόνο οι αιτίες, αυτοί που φταίνε, αλλά και αυτοί που δεν φταίνε. Για την αξιοπρέπεια, τις επιλογές τους, τις αποφάσεις και τις υποσχέσεις τους.
Απέναντι λοιπόν σε αυτή την κρίση,είμαστε ένα τσούρμο που ορμά στα γκισέ των τραπεζών για να μαζέψει το χρήμα. Ένα τσούρμο φτωχών ή πλούσιων, καλών ή κακών που κατάφεραν να τους μπολιάσουν με μικροαστικές συμπεριφορές και φτηνές ανησυχίες. Δεν ανησυχούμε για το μέλλον όπως δεν ανησυχήσαμε ποτέ. Ανησυχούμε για το δικό μας μέλλον. Όμως το μέλλον δεν έρχεται για μας μόνο. Και εμείς το ξεχάσαμε χρόνια τώρα. Το μέλλον είναι όλων μας. Και δεν είναι εξασφαλισμένο με τις πισίνες μας, τα τζιπ μας, τα μπουζούκια και τα κόλπα για να να κονομάνε κάποιοι.
Το μέλλον έχει την υπογραφή των άξιων ανθρώπων και των αξιών. Πάντα. Αυτών ακριβώς που ξεχάσαμε. Γίναμε μια μάζα καλοταισμένων, αποχαυνωμένων και τώρα μας παίρνουν το φαί απ το τραπέζι. Οι γενιές της τηλεανησυχίας και της ευτυχίας που ταυτίστηκε με την αδιαφορία, ζητούν τώρα μια λύση. Μια εύκολη λύση και πάλι. Ψάχνουμε δεξιά και αριστερά αυτούς που θα μας σώσουν. Τους πνευματικούς ανθρώπους που δολοφονήσαμε με τον σαρκασμό και τη χλεύη μας καπνίζοντας πούρα πάνω από γκουρμέ πιάτα.Τις αξίες της σύγχρονης ζωής μας.
Ορμάμε στα γκισέ, σε κάθε γκισέ, ψάχνοντας πάντα μια προσωπική λύση. Ξεχάσαμε την κοινωνική ανησυχία, την συλλογική αντίσταση, την αξιοπρέπεια ως στάση. Γίναμε ένα καλοντυμένο ζωώδες τσούρμο. "Μαμ, κακά ,νανά" που λέει και ο φίλος μου ο Βασίλης. Αυτό κάποτε ήταν προσβολή για κάποιον, τώρα είναι συνταγή ζωής.
Τον τελευταίο μήνα κάνω μια έρευνα που με έχει οδηγήσει στα αρχεία των εφημερίδων της δεκαετίας του 50. Στις κιτρινισμένες σελίδες των εφημερίδων της εποχής ανακάλυψα επιφυλίδες και διηγήματα, άρθρα και ποιήματα. Βρήκα ως αρθρογράφους τον Βάρναλη, το Γκάτσο τον Σεφέρη. Στις δικές μας πολύχρωμες εφημερίδες μπορείς να συναντήσεις επίσης μεγάλα ονόματα αλλά μικρά πνεύματα. Είναι οι ήρωες που ταιριάζουν στην εποχή. Και τώρα αυτοί οι μικρόνοοι ήρωες κλαίνε στις κάμερες για το τέλος που έρχεται φοβούμενοι ίσως το δικό τους τέλος. Το τέλος της εποχής τους.
Τα πράγματα σοβάρεψαν και χρειάζονται σοβαροί άνθρωποι και σοβαρές συμπεριφορές. Ναι ,ίσως χρειαστεί να ζήσουμε όπως οι μετανάστες που φιλοξενούμε και ξεζουμίζουμε. Αυτοί και τα παιδιά τους επιβίωσαν έχοντας ως μέτρο την πραγματική και όχι την εικονική ζωή. Απ αυτούς θα βγούνε οι πνευματικοί άνθρωποι. Από τους πονεμένους και όσους έχουν μάθει να εκτιμούν. Όχι πάντως απ τις μάζες, τις αγέλες που τρέχουν στις τράπεζες για καταθέσεις και αναλήψεις.
Αυτές τις μέρες σκέφτομαι τα μεγάλα λόγια. Όχι των πολιτικών. Τα δικά μας καθημερινά μεγάλα λόγια. Για το ποιοί είμαστε, απο πού καταγόμαστε, για τα πλεονεκτήματα της φυλής και όλες τις μπούρδες που χρησιμοποιούμε ως σημαίες μια και μας λείπει μια σύγχρονη σημαία και πολύ περισσότερο, δεν θέλουμε να μπούμε στον κόπο, να κουραστούμε για να φτιάξουμε μία. Αυτά σκέπτομαι και πως στην πραγματικότητα είμαστε μια μάζα με μικροαστικούς φόβους, με γελοίες συμπεριφορές που ο μοναδικός σχεδιασμός που μπορούμε να κάνουμε για το μέλλον, είναι η επιδρομή στα σούπερ μάρκετ για να να αποθηκεύσουμε μερικές κούτες Νουνού για τις δύσκολες μέρες. Αυτές βεβαίως που επιτρέψαμε να έρθουν. Ελλάδα του ΝΟΥΝΟΥ.
Κώστας Βαξεβάνης
