Η φρίκη της Τετάρτης, απο τα μάτια ενος πυροσβέστη..

Ο αντιπύραρχος Μιχάλης Ανδρεόπουλος είναι πυροσβέστης που βρέθηκε στην τράπεζα της Marfin το μεσημέρι στης Τετάρτης. Περιγράφει τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε την μοιραία για 3 συνανθρώπους μας εκείνη μέρα.. "Είναι τραγικό να χάνονται έτσι ανθρώπινες ζωές. Ηταν η χειρότερη εμπειρία που έχω αντιμετωπίσει τόσα χρόνια στο Σώμα. Τέτοιες στιγμές δεν τις είχαμε ξαναζήσει και μακάρι να μην τις ξαναζήσουμε ποτέ".

Ο αντιπύραρχος ήταν που αντίκρισε τον πρώτο νεκρό: "Την ώρα εκείνη, με τους συναδέλφους που αποτελούσαμε το... πλήρωμα υπηρεσιακού οχήματος, βρισκόμασταν στην πλατεία Κλαυθμώνος. Την ίδια στιγμή, σε διάσπαρτα σημεία της Αθήνας, ήταν σε εξέλιξη επεισόδια. Υπήρχε ένταση μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών παντού".

Η φωτιά όταν έφτασαν είχε αρχίσει να καίει μοκέτες και υπολογιστές: "Οταν φτάσαμε επικρατούσε πανικός. Εξω υπήρχε αρκετός κόσμος, ενδεχομένως και αρκετοί από τους υπαλλήλους που είχαν βγει πριν φτάσουμε. Παράλληλα καίγονταν ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα ηλεκτρονικά τους "παράγουν" αυτό που λέμε "βαρύ" καπνό που δηλητηριάζει. Διαπιστώσαμε αμέσως ότι η φωτιά είχε ξεκινήσει από την τζαμαρία της πρόσοψης, που βρίσκεται στη δεξιά πλευρά της κυρίας εισόδου της τράπεζας".

Ανεβαίνοντας στον όροφο για να εντοπίσει τυχόν εγκλωβισμένους αναφέρει: "Ξαφνικά εντοπίσαμε νεκρό τον άνδρα. Ηταν ανάσκελα πεσμένος στα σκαλιά. Μετά μπήκα μόνος μου στον χώρο των γραφείων του 2ου ορόφου και βρήκα λίγο αργότερα στην πόρτα που οδηγεί στο μπαλκόνι νεκρή τη συνάδελφό του. Δεν είχε προλάβει... Είχαν μαυρισμένα πρόσωπα, αλλά κανένα έγκαυμα. Ενας άλλος συνάδελφος εντόπισε την άλλη άτυχη γυναίκα λίγο πιο πάνω".

Στο ερώτημα αν υπήρχε τρόπος διαφυγής απο την φωτιά ο πυροσβέστης απαντά.. "Κάτω δεν μπορούσαν να κατέβουν γιατί φοβόντουσαν ότι θα καίγονταν. Οι φλόγες ξεπηδούσαν από την πρόσοψη της τράπεζας. Εμοιαζε σαν να κάλυπταν όλο το κτίριο από εκείνη τη μεριά. Κινήθηκαν αναγκαστικά προς τα μικρά μπαλκόνια (στα οποία χωρούν ελάχιστα άτομα), άλλοι στο περβάζι στο εξωτερικό μέρος του κτιρίου, άλλοι προς τη σκεπή".

Οταν υπάρχουν νεκροί οι προτεραιότητες αλλάζουν, εκ των πραγμάτων. "Πολλές φορές αφήνουμε κάτω τις μάνικες και αρχίζουμε να δίνουμε κουράγιο στους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους. Συμπαραστεκόμαστε στο δράμα τους. Εκείνη τη στιγμή είσαι άνθρωπος και έχεις να κάνεις με ανθρώπους και όχι με άψυχα πράγματα"...