Ο ουρανός επάνω...

Μετά την αποκάλυψη ότι οι σύμβουλοι γιατροί του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την αντιμετώπιση της νέας γρίπης, είχαν στο παρελθόν οικονομικές σχέσεις με τις φαρμακευτικές εταιρίες που πούλησαν φάρμακα και εμβόλια για τον ιό και μετά τη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου ότι οι Πολυεθνικές είναι ισχυρότερες από ολόκληρα κράτη, είχα όλη μέρα μια ατονία.

Κι ύστερα λες για Μαντέληδες και μαραγκούς. Αν δουλεύουν τα λαμόγια τον Π.Ο.Υ, σιγά μη δεν δουλέψουνε τον λαουτζίκο τα εντόπια λαμογιέν. Όσο γι αυτό που είπε ο ΓΑΠ, δεν είναι πως το αγνοούσα, αλλά δεν ξέρω, να, σήμερα το χώνεψα, που είχε σταθεί πεισματικά στον οισοφάγο. Γιατί είμαι φύσει αισιόδοξη πως το καλό νικάει το κακό, και μετά κλείνω τον διακόπτη και..πάω για ύπνο.

Αν και τώρα που το λέω, δεν είμαι σίγουρη πως είναι αισιοδοξία και όχι ελπίδα αυτό που νιώθω, συχνά μπερδεύω τα δυο συναισθήματα. Βγήκα λοιπόν στο δρόμο να ξελαμπικάρω.
Συνειδητά δεν σκεφτόμουν τίποτα, υποσυνείδητα όμως αναζητούσα σταθερή να γαντζωθώ. Πού να γατζωθείς όταν γύρω σου όλα στέκονται ξεκρέμαστα; Κατηφείς οι περαστικοί, μισόξερα τα λουλούδια στα παρτέρια, γκαζιές τα αυτοκίνητα, ένας τεράστιος κώλος μέσα σε κολάν, και ένα βουητό της κόλασης.

Μέχρι που γύρισα το κεφάλι ψηλά και κοίταξα τον ουρανό. Τον πενταγάλανο, διάφανο ουρανό της Αττικής γης. Όπου κι αν έχω ταξιδέψει, τέτοιο ουρανό δεν είδα. Παντού οι ουρανοί είναι χαμηλοί, κρέμονται πάνω απ΄το κεφάλι σου, κι αν είναι υπογαλάζιοι, σου προκαλούν κλειστοφοβία. Αλλά ο ουρανός της Αττικής δεν τελειώνει πουθενά. Ρουφάει το βλέμμα σου απαλά και σού το πάει στο σύμπαν. Βελούδινο βαθύ γαλάζιο, να νιώθουν όλες σου οι αισθήσεις, να εισχωρεί γλυκά στα κύτταρα σου. Ένα σημείο να γαντζωθώ.

Ο απέραντος αυτός ουρανός που μού χαρίστηκε από τη στιγμή που γεννήθηκα, και είναι εκεί πάντα για μένα, αληθινός, ατάραχος, αθώος, στοργικός. Μετά τη μάνα σου, ή πριν κι από εκείνη, ο μόνος που μπορεί να σε βαστήξει.

Γύρισα και τον κοίταξα πολλές φορές πριν πάω σπίτι. Και ήμουν σίγουρη τι ένοιωθα μαζί του. Πρώτη φορά ξεμπέρδεψα στο νου μου τις δυο έννοιες. Ο ουρανός δεν δίνει ελπίδα, σού δίνει αισιοδοξία. Όμως πετάς ένα σκοινί, κι απλώνεις πάνω του ελπίδες.

Ο κόσμος δεν θα αλλάξει, μα δεν θα αλλάξει κι ο ουρανός. Πάντως, αν είναι να αλλάξει κάποιος, αυτός θα είναι ο κόσμος.
tsaousa