Η Δημοκρατική αριστερά..
Είναι νωρίς για προβλέψεις, αλλά οι πρώτες ενδείξεις από τη Δημοκρατική Αριστερά παραπέμπουν σε έναν πολιτικό σχηματισμό, ο οποίος δεν θα περιορισθεί στον γνώριμο αδιέξοδο αρνητισμό, αλλά θα επιχειρήσει να επηρεάσει τις εξελίξεις με εφικτές προτάσεις.Ενα αριστερό κόμμα που δεν θα τα βλέπει όλα μηδενιστικά, δεν θα προβάλλει ανέφικτους στόχους, και δεν θα εγκλωβιστεί σε μια μοναχική πορεία, αλλά θα αναζητήσει τη συνεργασία με άλλες δυνάμεις που θα έχουν ως κοινό στόχο τη διαφάνεια, την ισονομία και την αξιοκρατία. Μια παράταξη που δεν θα αντιμετωπίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των.. πολιτών ως περιθωριακή, και συχνά ενοχλητική, αλλά ως αξιόπιστη φωνή που μάχεται για τον περιορισμό των ανισοτήτων και συμβάλλει ενεργά στην εξεύρεση λύσεων στην εποχή του Διαδικτύου και της παγκοσμιοποίησης.
Η εξασφάλιση κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης από ένα κόμμα με αυτά τα χαρακτηριστικά θα είναι υγιής εξέλιξη για την πολιτική ζωή και τη χώρα. Ο γράφων δεν γνωρίζει και δεν έχει συναντήσει ποτέ τον κ. Κουβέλη. Τον έχει παρακολουθήσει τις τελευταίες δεκαετίες και διακρίνει έναν σοβαρό, νηφάλιο άνθρωπο, με ευαισθησίες, που τολμά να είναι ταυτόχρονα και ρεαλιστής, κάτι που θα του επιτρέψει να προσφέρει στον τόπο.
Ο εργαζόμενος δεν έχει ανάγκη κι από άλλες μαξιμαλιστικές κραυγές που δεν θα ακούει κανείς. Εχει ανάγκη από μια κριτική φωνή που θα εισακούεται, θα δρα πολλαπλασιαστικά, και θα επηρεάζει ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας.
Η Δημοκρατική Αριστερά καλείται να αγωνισθεί για την προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος και των καλώς νοουμένων δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η καταστροφική για τη χώρα συμπεριφορά οργανωμένων «συνδικαλιστικών» συμφερόντων δεν είναι αριστερή πολιτική. Επίκαιρο παράδειγμα τα μπλόκα στο λιμάνι, τα οποία όπως αποφασίζονται και εφαρμόζονται δεν χτυπούν το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό που πετυχαίνουν είναι να μην επιτρέπουν στους απλούς ανθρώπους να ταξιδέψουν, ενώ ταυτόχρονα πλήττουν τον τουρισμό, δηλαδή χιλιάδες εργαζόμενους στα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια και τα καταστήματα των νησιών. Οι πλούσιοι θα βρουν άλλο τρόπο να μεταβούν στον προορισμό τους ή θα πάνε στο εξωτερικό. Ο απλός εργαζόμενος θα χάσει τη δουλειά του.
Η αποδοχή που δείχνει να έχει η νέα προσπάθεια δεν είναι τυχαία, ενώ η συστράτευση του Λεωνίδα Κύρκου της προσδίδει έναν επιπλέον συμβολισμό. Δυστυχώς, η Αριστερά δεν έχει σήμερα προσωπικότητες όπως ο Ηλίας Ηλιού, ο Ανδρέας Λεντάκης, ο Θόδωρος Κατριβάνος, ο Αντώνης Μπριλλάκης κ.ά. οι οποίοι, ανεξάρτητα από τις πορείες που ακολούθησαν -κάποιοι, απογοητευμένοι από τα αδιέξοδα του χώρου τους προχώρησαν σε συνεργασίες με άλλες παρατάξεις- προσέφεραν σημαντικά στον δημόσιο βίο.
Η πικρία που εξέφρασε ο Ηλίας Ηλιού όταν αποχώρησε από την ενεργό πολιτική αφορά και τη σημερινή διάσπαρτη και ουσιαστικά απούσα Αριστερά: «Είμαι πικραμένος. Οχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονές μου. Αν ήθελε κάποιος να γράψει για τις αστοχίες της ηγεσίας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόμους χειρογράφων με σοβαρές αναλύσεις... Θα του αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο “Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες”. Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω».
Ο δογματισμός του ΚΚΕ και η σύγχυση του ΣΥΡΙΖΑ μάς υπενθυμίζουν ότι το πρόβλημα εξακολουθεί να υφίσταται. Η Ελλάδα χρειάζεται μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή Αριστερά, ικανή να καταθέσει τις δικές της δημιουργικές και, κυρίως, λειτουργικές απαντήσεις στις προκλήσεις του 21ου αιώνα.
Tου Aθανασιου Eλλις
