Αποκριάτικες «αµερικανιές»...
Είναι αλήθεια. Πρώτη φορά είδαµε έναν παρουσιαστή σε ρόλο συνονθύλευµα από αρσενική Στεφανίδου (τώρα που είναι και αυτή στη δύση της) ή µήπως να πούµε Σταµατέρη (που αιφνιδίως χάθηκε) και παλιοµοδίτη κονφερασιέ της «σχολής» Αλκη Στέα. Γιατί ο Πέτρος Κωστόπουλος µπορεί να...
πήγαινε για Ντέιβιντ Λέτερµαν, αλλά πέρασε και δεν ακούµπησε. Μόνο το σκηνικό ήταν αντιγραφή του θρυλικού τοκ σόου της αµερικανικής τηλεόρασης. Δεν φτάνει. Αλλιώς θα...
µπορούσαν όλοι.
Είδαµε έναν κύριο σε προχωρηµένη ηλικιακή ωριµότητα, µε στενό πουκαµισάκι καρό, τη χαρακτηριστική πάλλευκη οδοντοστοιχία-φράχτη και δαχτυλίδι-γκουµούτσα στο δάχτυλο να εγκαταλείπεται σε έναν παροξυσµό αυταρέσκειας µε πρώτο σαφές σύµπτωµα να µιλά πολύ περισσότερο από τους καλεσµένους του. Η ίδια αυταρέσκεια που του είχε κοστίσει και στην προηγούµενη τηλεοπτική απόπειρα που πάτωσε. Οπως του είχε κοστίσει και η αδυναµία να συλλάβει και τότε την αλλαγή των εποχών και είχε βγει µε ένα ριάλιτι για γιάπηδες την εποχή που ξέφτιζε ο γιαπισµός.
Και πάλι εκτός εποχής βρίσκεται. Με καλεσµένους εκπροσώπους της σοουµπίζνες, µε τους οποίους αλληλοχαϊδεύονται. Το τελευταίο που αντέχει το κοινό είναι να βλέπει για µια ακόµη φορά την γκλαµουροφούσκα που του ‘σκασε στα µούτρα να παριστάνει ότι αναδιπλώνεται κυκλώνοντάς το από παντού µε τα ίδια πρόσωπα να λένε τα ίδια πράγµατα.
Είδαµε, για παράδειγµα, τον Σάκη Ρουβά – εύκολη επιλογή για τηλεθέαση – να ερωτάται για χιλιοστή, πεντηκοσιοστή, έβδοµη φορά για τη σχέση του µε τον Ψινάκη. Τόσα χρόνια πια δεν βαρέθηκαν; Ποιος νοιάζεται; Ούτε η σχέση του Σαρτρ µε τη Σιµόν ντε Μποβουάρ που σφράγισε τα ήθη της γαλλικής διανόησης να ήταν.
Αφήνουµε εκείνα τα αστειάκια στα οποία ο Πέτρος Κωστόπουλος παρασύρει τον Σάκη Ρουβά, ότι τάχα τους δέρνουν οι σύζυγοι, που θύµιζαν κονφερασιέ του ‘70. Το ίδιο και τα σεξιστικά σχόλια µε σεξουαλικά υπονοούµενα για τις συµµετέχουσες στο «Μπιγκ Μπράδερ», αλλά και για τις φανατικές θαυµάστριες του Ρουβά (προτιµούµε να µη θεωρήσουµε ότι εµπεριείχε άλλου είδους υπονοούµενο ο χαρακτηρισµός τους «Ούνες», τον οποίο επαναλάµβανε σαν φοβερό εύρηµα ο κ. Κωστόπουλος). Εικόνα και θέαµα να κρατούν τα νιάτα την κοιλιά τους από τα γέλια, αν βέβαια στέκονταν να δουν αυτόν τον ανερµάτιστο αχταρµά, που είχε για χάρη τους και µια πινελιά ξεπατικωτούρα από «Ράδιο Αρβύλα», ορχήστρα λάιβ για ένα τραγουδάκι.
Αφήνουµε στην άκρη και τον «νεωτερισµό» να είναι στα αριστερά του οικοδεσπότη ο καλεσµένος, ενώ συνήθως βρίσκεται στα δεξιά του (τον δεξιώνεται).
Καλεσµένη και η Ελεωνόρα Μελέτη, σε εµφάνιση λάιτ-Κόναν ο βάρβαρος (τόσο όµορφο κορίτσι τόση µπογιά στο πρόσωπο!) να απαντάει και αυτή σε περί γάµου ερωτήσεις. «Στρατηγική» και η δική της επιλογή, αφού την εποµένη θα άρχιζαν οι αλλαξο… επισκέψεις, µε τη Λαµπίρη να παίρνει τη σκυτάλη και µαζί µε τα «Κους-Κους» και τα «Μες στην καλή χαρά» του Αlpha και τις λοιπές παρόµοιες εκποµπές, που αναπαρήγαν στιγµιότυπα και επιδίδονταν σε παραληρήµατα ενθουσιασµού, η περικύκλωση του φιλοθεάµονος ήταν εξασφαλισµένη.
Αλλά ούτε αυτό είναι τόσο αθώο, ούτε η κάµερα κρύβει τον πανικό και την κωµική (πλέον) αγκύλωση σε ξεπερασµένες νοοτροπίες. Εκείνες που κάποτε υπηρέτησαν τον φαντεζί σουσουδισµό µιας κοινωνίας, που έπεφτε σε κώµα καταπίνοντας νεοπλουτίστικες ξιπασιές. Ο ίδιος κόσµος σήµερα ασφυκτιά κυκλωµένος από τα τηλεοπτικά τους ξέφτια.
Αναζητά ψήγµατα αυθεντικότητας για να ανασάνει και όχι αµερικανιές κακέκτυπα και σικέ τηλεκουβεντούλες.
Αλλο η ιστορία, άλλο η βουλιµία
Επειδή ακούγονται διάφορες µπαρούφες από πέρυσι για τις ηλικίες στην τηλεόραση και ότι τάχα η αµερικανική δεν έχει τον ρατσισµό της ελληνικής.
Παντού υπάρχει ακριβώς ο ίδιος ρατσισµός. Απλώς εκείνοι που σέβονται την ηλικία τους κερδίζουν και τον σεβασµό του κοινού, σαν τον Λέτερµαν ή τον Λάρι Κινγκ, επαγγελµατίες που υπηρετούν επί χρόνια µε σταθερότητα το ίδιο τηλεοπτικό είδος, χτίζουν σχέση µε το κοινό, µεγαλώνουν µαζί του. Δεν πρόκειται για κοµήτες σε βουλιµικό παροξυσµό, που προσπαθούν µε «καθρεφτάκια» να θαµπώσουν όσο γίνεται µεγαλύτερο κοινό σε όσο συντοµότερο χρόνο µπορούν.
Της Πόπης Διαμαντάκου από τα ΝΕΑ
