Κλειστά κρατά τα χαρτιά του ο Σισέ..
πρωταθλήματος, αλλά απέφυγε να ανοίξει τα χαρτιά του για το μέλλον. Ακολουθεί η συνέντευξη..
Πώς δέχτηκαν τη μετακόμιση στην Ελλάδα οι δικοί σου άνθρωποι;
«Πρόκειται για το επάγγελμά μου. Πάντα προσπαθώ να επιλέγω πράγματα τα οποία κάνουν καλό στην καριέρα μου, και έτσι έπραξα και σε αυτήν την περίπτωση. Βέβαια, δίνω μεγάλη σημασία και στη γνώμη της οικογένειάς μου, η οποία τις περισσότερες φορές συμφωνεί με τις επιλογές μου».
Ποιο ήταν το κίνητρο για να έρθεις να εργαστείς στην Ελλάδα;
«Η πρόκληση να αγωνιστώ και πάλι σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όπως το Champions League αλλά και το Europa League, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου, αφού με τον Παναθηναϊκό θα μπορούσα να ξαναζήσω τέτοιες στιγμές, αλλά και να δώσω και να προσφέρω και πάλι τις υπηρεσίες μου στην Εθνική Ομάδα της Γαλλίας. Πράγματα που έγιναν, δηλαδή».
Σε προέτρεψαν οι γονείς σου να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ή είχαν άλλα σχέδια για το γιο τους;
«Απόλυτα! Πολλές φορές, μάλιστα, έκαναν απίστευτες θυσίες και υποχωρήσεις ώστε να καταφέρω να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Να φανταστείτε ότι, παρά το γεγονός ότι κατάγομαι από μουσουλμανική οικογένεια, η μητέρα μου δε δίστασε να με στείλει σε ηλικία έντεκα ετών στις ακαδημίες της Νιμ, όπου το σχολείο ήταν καθολικό... Ήταν πραγματικά μια δύσκολη αλλά και αποφασιστική κίνηση για το ποδοσφαιρικό μου μέλλον. Της είμαι ευγνώμων για αυτό!»
Πώς ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο;
«Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο σε ηλικία επτά ετών, όπως το κάνουν όλα τα παιδιά. Έξω, στους δρόμους, με τους φίλους μου. Ήταν το καλύτερο παιχνίδι για εμάς. Έπαιζα μπάλα όπως περπατούσα. Για μένα είχε την ίδια σημασία!»
Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου ποδοσφαιριστής; Είχες κάποιον παιδικό ήρωα;
«Φυσικά, όλα τα παιδιά πιστεύω ότι έχουν κάποιον. Έτσι, λοιπόν, και για μένα, ο ήρωάς μου ήταν ένας πολύ μεγάλος επιθετικός της τότε εποχής, ο Ζαν-Πιερ Παπέν. Ακόμα και σήμερα αυτόν θεωρώ τον αγαπημένο μου ποδοσφαιριστή, αφού θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν τέτοιο σκόρερ».
Τι χρειάζεται να έχεις για να γίνεις τοπ επιπέδου ποδοσφαιριστής; To ταλέντο και η σκληρή δουλειά είναι αρκετά; Τύχη;
«Δουλειά, δουλειά και πάλι δουλειά! Το ταλέντο, φυσικά, πρέπει να υπάρχει, αλλά μόνο με τη σκληρή προπόνηση και την επιθυμία να γίνεις «τοπ» φτάνεις σε κορυφαίο επίπεδο. Όσο για την τύχη, όχι. Στο ποδόσφαιρο ή είσαι καλός ή δεν είσαι. Δεν υπάρχει τύχη σε αυτό».
Παρ’ όλα αυτά, είχες δύο μεγάλες ατυχίες στην καριέρα σου. Πόσο δύσκολο ήταν να ανακάμψεις από τους σοβαρούς τραυματισμούς;
«Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Πιστεύω και υποστηρίζω πάντα ότι το 85% εξαρτάται από το κεφάλι και το μυαλό σου. Εκεί πρέπει να ψάξεις για να βρεις τη δύναμη και τον τρόπο ώστε να ξεπεράσεις όλες τις δυσκολίες που θα τύχουν στο δρόμο σου. Αν δεν το κάνεις αυτό, τότε όλα επιμηκύνονται και οι δυσκολίες φαντάζουν αξεπέραστες. Το ήξερα, λοιπόν, από την πρώτη στιγμή ότι θα καταφέρω να τους ξεπεράσω, αν και ήταν πολύ δύσκολες περιπτώσεις. “Mind game is everything!”»
Από τα γκολ που έχεις πετύχει, ποιο είναι το αγαπημένο σου;
«Αν θυμάμαι καλά, ήταν το 2003. Έπαιζα στην Οσέρ και σκόραρα από αρκετά μακριά, σε ένα παιχνίδι με αντίπαλο τη Ρεν. Πραγματικά μου άρεσε και το ευχαριστήθηκα πολύ!»
Πώς ονειρεύεσαι τη ζωή σου στο μέλλον; Μετά το ποδόσφαιρο τι; Επαγγελματίας DJ;
«Πραγματικά δεν ξέρω τι θα κάνω μετά. Είμαι μόλις 29 ετών και νιώθω ότι είμαι πολύ μικρός ακόμη για να σκεφτώ κάτι πέρα από το ποδόσφαιρο. Βέβαια, μου αρέσει να ασχολούμαι και με πολλά άλλα, αλλά αυτήν τη στιγμή είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, και αυτό θα συνεχίσω να είμαι, για πολύ καιρό ακόμα. Μετά βλέπουμε...»
Έχεις τρέλα με τα αυτοκίνητα. Πώς έχει προκύψει αυτό;
«Μου άρεσαν πάντα. Από μικρό παιδί. Δε με τρελαίνει η ταχύτητα, αλλά μου αρέσουν πολύ οι βόλτες μαζί τους και το customizing σε αυτά».
Τι είδους αυτοκίνητα σου αρέσουν; Ποιο είναι το αγαπημένο από την προσωπική σου συλλογή;
«Έχω πάθος με τα αμερικάνικα αυτοκίνητα, τα κλασικά και τα «muscles». Δε μου αρέσουν τόσο τα ευρωπαϊκά. Μάλλον γεννήθηκα σε λάθος μέρος, λάθος χρονική στιγμή... Είμαι «Αμερικάνος»! Έχω δώδεκα αυτοκίνητα, και μόνο δύο από αυτά, η Rolls-Royce Phantom και η Bentley Continental GT, είναι ευρωπαϊκά. Παρ’ όλα αυτά, μέσα στα αγαπημένα μου είναι και η Phantom».
Ποια θα είναι η επόμενη επιλογή σου μετά τη Saleen;
«Μια Chevrolet Camaro 211 Convertible. Μάλλον θα την έχω μέσα στους επόμενους μήνες».
Αλήθεια, ποιο ήταν το πρώτο σου αυτοκίνητο και ποιο το πρώτο γρήγορο;
«Το πρώτο μου ήταν ένα... Opel Corsa. Ήταν καλό, έμεινα πολύ ευχαριστημένος από αυτό. Το πρώτο δυνατό, όμως, ήταν μια κίτρινη Ferrari Modena».
Γνωρίζεις ότι ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, ήταν μεγάλος οδηγός αγώνων και λάτρης των αυτοκινήτων;
«Ναι, τα ξέρω όλα αυτά. Γνωρίζω την αγάπη που έχει για τα αυτοκίνητα και τους αγώνες. Αλλά δεν τα έχουμε συζητήσει ποτέ μαζί...»
Το εκκεντρικό στιλ είναι τρόπος ζωής για σένα; Για παράδειγμα, τα αυτοκίνητα, τα ρούχα, τα κουρέματα, τα τατουάζ...
«Όλα αυτά, απλώς, είμαι εγώ. Είναι τρόπος ζωής, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Με αυτόν τον τρόπο εκφράζω καλύτερα τον ίδιο μου τον εαυτό. Τη διάθεσή μου, ανάλογα με την περίοδο της ζωής μου ή ακόμα και ανάλογα με την ίδια τη στιγμή».
Ποια πιστεύεις ότι είναι τα υπέρ και τα κατά μιας μικρής χώρας σαν την Ελλάδα, σε σχέση με τη Γαλλία;
«Σίγουρα, ο καιρός και ο τρόπος ζωής στην Ελλάδα είναι τα μεγάλα αβαντάζ αυτής της χώρας. Από την άλλη, όμως, και παρά το γεγονός ότι δεν είμαι ο ιδανικός άνθρωπος να μιλήσω για οικονομική κρίση, βλέπω και καταλαβαίνω ότι ο κόσμος εδώ αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, κυρίως οικονομικά. Πολλοί διαδηλώνουν καθημερινά στους δρόμους, δε διστάζουν να έρθουν σε σύγκρουση με την αστυνομία, και αυτό δείχνει ότι έχουν πραγματικά δύσκολα θέματα να λύσουν και ότι χρειάζονται άμεσα τη βοήθεια της πολιτείας. Σίγουρα κάτι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση για όλα αυτά. Να τους βοηθήσει».
Η γνώμη σου για τους Έλληνες και την ελληνική κουλτούρα;
«Είστε πολύ καλοί άνθρωποι. Έχετε πάθος, και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει. Επιπλέον, έχετε χιούμορ και ξέρετε να περνάτε καλά. Το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό, όμως, των Ελλήνων, απ’ ό,τι έχω καταλάβει αυτά τα δύο χρόνια, είναι η φιλία! Όταν φύγω, σίγουρα θα κρατήσω πολλούς φίλους από την Ελλάδα. Από την άλλη, όμως, μερικές φορές κάποιοι ίσως θα πρέπει να σκέφτονται δύο φορές πριν μιλήσουν ή πράξουν το οτιδήποτε. Αυτό ίσως να τους ηρεμήσει και να τους εμποδίσει να κάνουν το επόμενο βήμα, που ίσως να είναι καταστροφικό. Είδατε τι έγινε στο ποδόσφαιρο, για παράδειγμα. Ακόμα και στο δρόμο, όμως, έτσι όπως οδηγούν οι περισσότεροι Έλληνες, φαίνεται σαν να το κάνουν με το δικό τους τρόπο...»
Αν εξαιρέσεις τα όσα έγιναν πρόσφατα, έχεις νιώσει το σεβασμό από τους φιλάθλους των αντίπαλων ομάδων;
«Φυσικά! Στην καθημερινότητά μου. Στο δρόμο, στα μαγαζιά, στα ψώνια, παντού. Με έχουν πλησιάσει, μου έχουν δώσει το χέρι τους και μου έχουν πει πολύ καλά λόγια. Άλλωστε, έτσι πρέπει να είναι. Μιλάμε για ένα σπορ και μόνο. Μπορεί να είναι το λαοφιλέστερο, αλλά δεν παύει να είναι απλώς το ποδόσφαιρο. Δεν είναι πόλεμος ή κάτι αντίστοιχο. Είναι αυτό που παίζουμε όλοι από μικρά παιδιά και μας δίνει τόσο μεγάλη χαρά».
Δε θες να απαντάς σε αυτό, αλλά οι οπαδοί θέλουν να ξέρουν... Τελικά, θα μείνεις στην Ελλάδα για ακόμα ένα χρόνο ή περισσότερο;
«Δεν είναι η κατάλληλη περίοδος για να απαντήσω σε κάτι τέτοιο. Το μέλλον θα δείξει...»
