Τα σύννεφα πολέμου πάνω από την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής πυκνώνουν. Γίνεται φανερό ότι οι ίδιες ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ που σκόρπισαν την αστάθεια σε μια σειρά χώρες της περιοχής από Βόρεια Αφρική έβαλαν στο στόχαστρο τη Συρία. Έντονα δυσαρεστημένα....


τμήματα αυτών των λαών πάντα υπάρχουν υπό τη βία ανελεύθερων κυβερνήσεων και καθεστώτων. Αρκεί οι ιμπεριαλιστικές δυτικές δυνάμεις να τις ενεργοποιήσουν με χίλιους δυο τρόπους. Από τους εξοπλισμούς μέχρι τη χρηματοδότηση χαφιεδισμού, τρομοκρατίας και προβοκάτσιας. Είναι η μέθοδος που κρατά από τον καιρό της ανοιχτής αποικιοκρατίας.

Στη Συρία έγιναν διαδηλώσεις εναντίον της κυβέρνησης. Ομως δεν είχαν εύκολο κι επιτυχές αποτέλεσμα, όπως π.χ. στη Λιβύη. Το πρόβλημα δυσκόλεψε Αγγλο-Γάλλους κι Αμερικάνους με τις ευρωπαϊκές ουρές τους στο ΝΑΤΟ κι όχι μόνο. Αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο ανοιχτής στρατιωτικής παρέμβασης γνωρίζοντας ότι αυτό θα περιπλέξει εντελώς επικίνδυνα την κατάσταση.

Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα να υπερασπιστεί τις επιρροές του στην περιοχή. Η Συρία είναι μια από αυτές και φαίνεται ως η ισχυρότερη. Το μέχρι στιγμής επεισόδιο πολεμικής προβοκάτσιας υλοποιείται από το πολιτικο-στρατιωτικό καθεστώς της Τουρκίας.

Οι ανατολίτες της Τουρκίας βλέπουν ότι μια πολεμική ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ κατά της Συρίας θα λειτουργήσει πολλαπλά υπέρ τους, οικονομικά, πολιτικά κι ίσως κι εδαφικά. Η ενεργοποίηση του τουρκικού στρατού προσδοκούν ότι θα ισοπέδωνε κάθε διαφορετική φωνή στην περιοχή μέχρι και το κουρδικό πρόβλημα. Μόνο που οι Τούρκοι μιλιταριστές αποτολμούν μια ανοιχτή παρέμβαση μόνο υπό την προστατευτική κάλυψη του ΝΑΤΟ.

Αυτό σημαίνει πριν απ’ όλα την ενίσχυσή τους που τους γείτονες «συμμάχους», δηλ. την Ελλάδα. Εδώ οφείλεται το ξαναζέσταμα διμερών συναντήσεων Ελλάδας – Τουρκίας υπό το σύνηθες πρόσχημα της μεγαλύτερης εξομάλυνσης των σχέσεων των δυο χωρών.

Να, πώς αξιοποιείται το μόνιμο πρόβλημα των ελληνο-τουρκικών σχέσεων. Ενα πρόβλημα που θα παραμένει εσαεί εφόσον οι δύο χώρες δεσμεύονται από τις ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις τους στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Η μεγαλοαστική τους τάξη γνωρίζει να χειρίζεται τη συμπεριφορά τους ως πιστή σύμμαχος του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Το πρόβλημα επομένως της Συρίας δεν είναι ένα μεμονωμένο πρόβλημα, αλλά συνδέεται και θέτει σε δοκιμασία πίστης κι αφοσίωσης στα εταιρικά ΝΑΤΟικά κελεύσματα, που άλλωστε αποτελούν τμήμα τους.

Όλα δείχνουν ότι αυτή τη φορά η ελληνική αστική τάξη σκέπτεται να ενδώσει πιο ενεργητικά απ’ ό,τι στην περίπτωση της Λιβύης. Το πώς, δεν είναι ακόμη έτοιμο. Ομως στα κυβερνητικά διπλωματικά συρτάρια βρίσκονται πιθανά σενάρια που συμφωνούν σ’ ένα τραγικότερο. Στη βύθιση της Ελλάδας στο τέλμα ιμπεριαλιστικής ανοιχτής πολεμικής παρέμβασης. Οι δικαιολογίες και υπάρχουν και εφευρίσκονται.

Θα είναι ιδιαίτερα ανακουφιστική μια τέτοια εξέλιξη στη δίνη της οικονομικής και γενικότερης κρίσης για την ελληνική αστική τάξη. Στο χέρι του οργανωμένου λαού είναι να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη εμπλοκής σε ιμπεριαλιστική επέμβαση.