Λένε ότι για να δεις και να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, πρέπει κάποιες φορές να έρθει έξω από την πόρτα σου. Κι όμως, υπάρχουν φορές που ακόμα και τότε κάποιοι δείχνουν να κωφεύουν και να εθελοτυφλούν...


επιδεικτικά! Βρισκόμαστε έξω από το ναό της δημοκρατίας, έξω από τη Βουλή των Ελλήνων και ναι, το πρόβλημα των άστεγων, της φτώχειας και των ναρκωτικών, δεν βρίσκεται κάπου μακριά από εδώ, αλλά βρίσκεται ακριβώς απέξω.

Λίγα μέτρα από τα κάγκελα που κλείνουν το δρόμο στους εκάστοτε διαδηλωτές που φωνάζουν για την κρίση που μαστίζει τη χώρα, κείτονται στο περιθώριο της πλατείας Συντάγματος, τα ίδια τα θύματα αυτής της κρίσης.

Άνθρωποι που η κρίση γέννησε και η κοινωνία ξέρασε, έχουν κάνει σπίτι τους τους τελευταίους μήνες τις γωνίες γύρω από τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην οδό Αμαλίας και μαζί στο κέντρο των αποφάσεων που ορίζουν τις τύχες της χώρας.

Λίγες κουρελιασμένες κουβέρτες και μερικά σκισμένα χαρτόκουτα για στρώμα είναι ότι έχουν για σπίτι τους αυτοί οι άνθρωποι.

Και μαζί με την φτώχεια, την εγκατάλειψη και την αδιαφορία του κράτους, έχουν να αντιμετωπίσουν και τα χιλιάδες βλέμματα των περαστικών, ομογενών και τουριστών που καθημερινά διασχίζουν την κεντρικότερη πλατεία της χώρας.

Πολλοί περαστικοί ευτυχώς, κάνοντας με την ελάχιστη συνεισφορά τους πολύ περισσότερα από όσα έκανε το κράτος γι αυτούς τους ανθρώπους, δίνουν κάποια λίγα χρήματα ή τρόφιμα ή ρούχα βοηθώντας τους να βγάλουν ακόμα μια δύσκολη μέρα.

Το ερώτημα είναι για πόσο. Ο χειμώνας σύντομα θα αρχίσει να δείχνει τα δόντια του και το κράτος θα πρέπει να αντιμετωπίσει επιτέλους ένα ζήτημα που πλέον δεν κρύβεται στη Ομόνοια και στα γύρω στενά, αλλά έφτασε έξω από τα κόκκινα χαλιά του κοινοβουλίου. Εκεί που για να μπούνε και να βγούνε οι αξιότιμοι κύριοι βουλευτές, θα πρέπει να περάσουν δίπλα από αυτούς τους ανθρώπους και αν τολμάνε, να τους κοιτάξουν στα μάτια!