του Βασίλη Γαλούπη
Ρίχνοντας μια πρόχειρη ματιά στα πόθεν έσχες των Ελλήνων πολιτικών, που δημοσιεύθηκαν πριν από μερικές ώρες, διακρίνει κανείς....


το χρήμα που έχουν στα χέρια τους. Ζαλίζεται κανείς από τις τραπεζικές καταθέσεις, τα ακίνητα, τις μετοχές…

Πολύ δύσκολα θα βρει κάποιος σε μια οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα τόσο συσσωρευμένο πλούτο. Ακόμα κι επιχειρηματίες ίσως δυσκολεύονταν να συγκεντρώσουν τέτοια ποσά σαν προσωπική τους περιουσία, όπως μερικές δεκάδες βουλευτών του σήμερα και του χθες.

Ο Κανένας

Και να σκεφτεί κανείς ότι τα πόθεν έσχες δεν λένε καν την αλήθεια. Υπάρχουν κι άλλα που δεν φαίνονται. Ίσως τα περισσότερα. Ούτε, βέβαια, θα κάτσει να τα ελέγξει κάποιος. Αν ελεγχθούν, θα είναι από την ίδια τη βουλή… Από τον Κανένα, δηλαδή!

Ας αφήσουμε, λοιπόν, το πώς έβγαλε ο καθένας τα λεφτά. Αν είναι καθαρά ή βρώμικα. Αν προέρχεται από τζάκι και κληρονομιά, από το επάγγελμά του ή αν μπήκε φτωχός στην βουλή και κονόμησε στην πορεία. Φυσικά και δεν είναι όλοι ίδιοι… Απλά κοιτάμε τα πόθεν έσχες και κάνουμε μερικές σκόρπιες σκέψεις…

Οι βολεμένοι

Ας δούμε τι σχέση μπορεί να έχουν τόσο βολεμένοι οικονομικά άνθρωποι με αυτούς που υποτίθεται εκπροσωπούν. Αυτό δεν γίνεται στην δημοκρατία; Αυτό δεν είναι το νόημα; Οι πολλοί εκλέγουν κάποιους εξ' αυτών για να έχουν «πρόσωπο» στις αποφάσεις. Οι οποίες αποφάσεις λαμβάνονται για λογαριασμό του λαού. Υποτίθεται…

Το πετρέλαιο

Μπορεί, λοιπόν, ένας βουλευτής ή ένας υπουργός με καταθέσεις εκατομμυρίων ή με 20 και 30 σπίτια να καταλάβει τι περνάει ένα τρομερά μεγάλο ποσοστό σήμερα που δεν έχει να βάλει πετρέλαιο στην πολυκατοικία του και ξεροσταλιάζει;

Μπορεί ένας βουλευτής που ζει σαν βασιλιάς με πανάκριβα αυτοκίνητα, με πολυτελή σπίτια, αλλά και χιλιάδες ευρώ δημόσιο μισθό ως πολιτικός, να έρθει στην θέση των ανέργων, που αποτελούν πάνω από το 30% του λαού;

Στο ίδιο καζάνι

Τι σχέση, δηλαδή, μπορεί να έχει ο εκπρόσωπος με τον εκπροσωπούμενο, όταν ζούνε σε δυο διαφορετικούς κόσμους; Από πού κι ως πού ο βουλευτής μπορεί να καταλάβει το 90% του ελληνικού λαού που βράζει πάνω – κάτω στο ίδιο καζάνι; Και τι σόι δημοκρατία αυτή;

Τα αλισβερίσια

Βεβαίως και ζούμε στην Ελλάδα. Ξέρουμε πολύ καλά και πώς έχουν φτιαχτεί μεταπολεμικά τα τζάκια, όπως γνωρίζουμε και τα κριτήρια για την ψήφο έναντι διορισμού και τα κομματικά αλισβερίσια και τα ξεροκόμματα και το δούναι και λαβείν. Μήπως, όμως, ήρθε η ώρα να δούμε κατάματα την πραγματικότητα;

Από μια ελίτ

Και η πραγματικότητα είναι σκληρή. Όπως γράφει πια συχνότατα και ο ξένος Τύπος, όχι όμως και ο ελληνικός..., «η Ελλάδα κυβερνάται από ολιγαρχία, από ολιγάρχες». Από μια πολιτική κι επιχειρηματική ελίτ, η οποία δεν λειτουργεί για τον λαό, αλλά για μεγάλα συμφέροντα που λειτουργούν σε βάρος του λαού. Όπως, φυσικά, έχει καταλάβει πια ο καθένας.

Απόγνωση

Κι ενώ οι πολιτικοί, σε μεγάλο βαθμό, εξακολουθούν να πλουτίζουν καθημερινά ακόμα και μόνο από τους υπέρογκους μισθούς που παίρνουν για να παριστάνουν ως ατάλαντοι τους… πολιτικούς, ο κόσμος υποφέρει. Βυθίζεται στην απόγνωση.

Όποιος κυκλοφορεί στον δρόμο καθημερινά, όποιος τριγυρνάει στις γειτονιές της Αθήνας και δεν κάνει μόνο τη διαδρομή Εκάλη – Κολωνάκι – Βουλή, βλέπει πολύ καλά τι συμβαίνει…

Μέχρι και τα σανδάλια

Στην αρχαία Ελλάδα γινόταν καταμέτρηση της περιουσίας όποιου πολιτικού έμπαινε στα μεγάλα αξιώματα. Το ίδιο κι όταν έβγαινε από την πολιτική. Είναι πασίγνωστο ότι μέχρι και τα σανδάλια που φορούσε καταγράφανε. Το πόθεν έσχες ήταν αληθινό, όχι σαν στάχτη στα μάτια του κόσμου. Ακριβώς έτσι ώστε να υπάρχει εγγύηση ότι δεν θα πλουτίσει όσο ασκούσε πολιτική. Διότι ο πολιτικός δεν είναι για να ντιλάρει, για να κανονίζει μίζες, να κάνει δημόσιες σχέσεις και να συναγωνίζεται τους επιχειρηματίες στα πλούτη.

Με τζάκι από πίσω

Σήμερα, για να μπορέσει κάποιος να διαβάσει τα πόθεν έσχες όλων των Ελλήνων πολιτικών χρειάζεται δυο μέρες μελέτης πάνω από χαρτούρα. Τόσα πολλά είναι αυτά που έχουν αποκτήσει. Φαίνεται, μάλιστα, σε ορισμένες εκ των περιπτώσεων από τις κληρονομιές ότι δεν αρκεί κάποιος να θέλει να γίνει πολιτικός. Θα πρέπει να έχει ένα τζάκι από πίσω του, μια δυνατή οικονομικά οικογένεια, έτσι ώστε να τον σπρώξει και να τον χρηματοδοτήσει για να γίνει πολιτικός. Τα λεφτά στα λεφτά, που λέμε.

Κλειστό επάγγελμα

Ουσιαστικά δεν μπορεί να μπει στην πολιτική όποιος θέλει. Τα κανάλια είναι ελεγχόμενα και το «επάγγελμα» κλειστό. Και οι δήθεν αουτσάιντερς είναι κι αυτοί πολλές φορές φυτεμένοι από το Σύστημα να παίξουν τον ρόλο τους. Μάλλον κανείς ή σχεδόν κανείς δεν μπαίνει πια από τύχη στην βουλή.

Με την αβάντα

Το ζήτημα είναι ότι αυτή η πολιτική ελίτ, με την συνεργασία της αντίστοιχης επιχειρηματικής ελίτ και την σκληρή αβάντα της Τρόικα, έχοντας συγκεντρώσει στα χέρια της όλες τις εξουσίες, έχει την δύναμη να διαιωνίζει ένα σύστημα που λειτουργεί σε βάρος των πολλών. Προς όφελος των ολιγαρχών…

Ενάντια στον ψηφοφόρο

Το τι μπορεί να γίνει, είναι απλό. Η ψήφος εξακολουθεί να είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο, που έχει εφευρεθεί στην δημοκρατία. Ακόμα κι αυτό, όμως, φροντίζουν, με τους μηχανισμούς που έχουν στην διάθεσή τους, να το στρέψουν εν τέλει σαν κάννη ενάντια στον ίδιο τον ψηφοφόρο…
gazzetta.gr