"Κιτσάτους Γκλάµορους Μπεκατορόζους"
Νέο είδος τηλεοπτικών σόου, µε τη συµµετοχή του κοινού και τη φιλανθρωπική προσφορά να δίνουν στην τηλεόραση µια «κοινωνική» διάσταση ταιριαστή στους καιρούς της κρίσης, το «Just the two of us» επιτέλεσε τον ρόλο του και ολοκληρώθηκε καλύτερα απ’ ό,τι ξεκίνησε. Τα 130.000 ευρώ υπέρ των Special Olympics ήταν το άλλοθι και η δικαίωση του σόου.
Οσο για την πραγµατική θριαµβεύτρια του σόου,τη Μαρία Μπεκατώρου, «προικίστηκε» µε πολλά περισσότερα από ένα µετάλλια και κυρίως αποδείχθηκε τετραπέρατη ως προς τα τηλεοπτικά ήθη. Εξ ου και µέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ξεπέρασε τη....
σκιά της απογοήτευσης που βάρυνε τη φιγούρα της µόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσµατα και ξέσπασε µαζί µε τους υπόλοιπους on stage στο ξέφρενο, αγκαλιαστό χοροπηδητό που ταίριαζε στο δίκαιο τέλος της κοινής προσπάθειας.
Πάντως αν είχε µια σκιά πάνω του το σόου ήταν της Γιουροβίζιον, που έχει αναδειχθεί σε κάτι σαν Ελντοράντο της εγχώριας τηλεοπτικής σόου µπίζνες, όλοι την ονειρεύονται, όλοι τη φαντάζονται σαν τον απόλυτο στόχο όχι µόνο του σουξεδιάρη αοιδού, αλλά µέχρι και της δικαίωσης των εθνικοπατριωτικών ιδεωδών – εδώ πια φαίνεται ότι λαλήσαµε ως έθνος τηλεθεατών. Οπως κι αν έχει το γιουροβιζιονικό πρότυπο ακολούθησε και το «Just the two of us» και ως προς την αισθητική, που δεν υπολειπόταν ούτε σε καρναβαλικό, ξέφρενο κιτς (το α λα «Bollywood» µπαλετάκι µε τους συµµετέχοντες ντυµένους Ινδούς ήταν ώς και ξεκαρδιστικό), αλλά και ως προς τις πολλαπλές απολαύσεις που προσφέρονται στο φιλοθέαµον.
Γι’ αυτό και µπορεί το αποτέλεσµα να επιβράβευσε τις τραγουδιστικές επιδόσεις του Παναγιώτη Πετράκη, αλλά αυτό που καταναλώθηκε κυρίως ήταν µια πορεία θριάµβου της Μπεκατώρου µέχρι να αναδειχθεί σε «γατούλα» - ίνδαλµα του εγχώριου τηλεπολιτισµού των καιρών της κρίσης. Γιατί όχι, κάθε εποχή έχει και από ένα και πάντα αυτό που της αξίζει. Για παράδειγµα σε παλιότερες εποχές ο τόπος είχε την κινηµατογραφική του «γατούλα», το αλήστου µνήµης Αλικάκι.
Αλλες εποχές, βέβαια, οι βουγιουκλάκειες. Είχαν το περίβληµα της αισθητικής του Φίνου και το τρυφερό άγγιγµα της χατζιδακικής δηµιουργίας. Τόσο διαφορετικές οι σηµερινές, οι τηλεοπτικές, που οι «γατούλες» περιβάλλονται το κιτσάτο γκλάµορους τηλεοπτικών σόου. Αριστη ωστόσο στονρόλο της µέχρι την τελευταία στιγµή η Μαρία-του-τρας δεν πρόδωσε ούτε κατ’ ελάχιστον την αγωγή και το ήθος µιας ιδανικής εκπροσώπου της µικροαστικής φαντασίωσης. Καλοσυνάτη, σεµνή, αποδέχτηκε κάθε κριτική στο πρόσωπό της, πανηγύρισε µε ενθουσιασµό τη νίκη των συναγωνιστών της και γλέντησε µαζί τους µέχρι πρωίας, αλλά πριν απ’ όλα, πήρε το µικρόφωνο και ευχαρίστησε (καµιά 50αριά φορές) τους πάντες για το «όνειρό της που έγινε πραγµατικότητα». Ποιο ήταν αυτό αλήθεια; Η αναγνώριση; Για ποιο ακριβώς ταλέντο; Ισως της εφήµερης ψυχαγωγού της εποχής, που έχει ταλέντο στο να προσφέρει εαυτόν προς κατανάλωση. Και το κάνει µια χαρά.
Σηµεία (και τέρατα) των γιουροβιζιονικών καιρών
Μέχρι ποιου σηµείου εξευτελισµού µπορεί να φτάσει πια αυτός ο τόπος, ώστε δεν του φτάνει που περνάει µια από τις πιο µεγάλες κρίσεις αξιών έχει και βουλευτές που τραβούν το ζόρι της Γιουροβίζιον. Μέχρι που κατατέθηκε επερώτηση στη Βουλή από τον βουλευτή του ΛΑΟΣ Γ. Ανατολάκη ζητώντας να του απαντήσει ο υπουργός Πολιτισµού µε ποια κριτήρια επιλέγει η ΕΡΤ τους συµµετέχοντες. Α! Oχι, δεν πάµε καθόλου καλά! Εδώ ο κόσµος καίγεται και ορισµένοι µε αβάσταχτη ελαφρότητα συνδέουν την πολιτική, στην πιο ευαίσθητη καµπή της, µε την καρακιτσάτη θολούρα της σοουµπίζνες και δη της γιουροβιζιονικής. Ισως όχι αδίκως. Οι ίδιοι, όπως ο κ. Ανατολάκης, προέρχονται από τη σύγχρονη διασύνδεση του χώρου του θεάµατος και της πολιτικής. Ποδοσφαιριστής ο ίδιος. Αλλά η µεγάλη σύγχυση ως προς τα όρια των δυο τοµέων συµπληρώθηκε όταν υπερεπενδύονταν πολιτικές και εθνικές φαντασιώσεις στο γιουροβιζιονικό ψευδοόνειρο για να καλυφθούν κυβερνητικές αδυναµίες. Εκείνους τους λογαριασµούς καλούµαστε σήµερα να πληρώσουµε, όχι σε χρήµα, που είναι το λιγότερο, αλλά σε αξίες, σε νοήµατα, σε συνείδηση. Και αν για τον Ηλία Ψινάκη, που µιλάει για «άνωθεν παρέµβαση» εναντίον του και βρίζει επαίσχυντα όποιον νοµίζει ότι στέκεται εµπόδιο στα σχέδιά του, κάτι τέτοια είναι κυνικοί πλην συνήθεις µανατζερικοί ελιγµοί για την παραγωγή φασαρίας προς όφελος του σκοπού του, προς όφελος ποίου είναι αυτή η γιουροβιζιονικής εµπνεύσεως αντιπολίτευση, που µόνον κενά αέρος παράγει και στον πολιτισµό και στο πολιτικό σύστηµα;
Της Πόπης Διαμαντάκου από τα ΝΕΑ
