Νταβελιστάν...

Υπάρχει ένα υποσύνολο της ελληνικής κοινωνίας (μικρό αλλά σε καμία περίπτωση αμελητέο) που δεν έχει παροπλιστεί από τις εξελίξεις στη χώρα.. Αντιθέτως. Οργανώνεται, συγκροτεί πυρήνες δράσης, βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, ενημερώνεται, πειραματίζεται, αυτοαξιολογείται, σταθμίζει τις παραμέτρους, βάζει τον πήχη διαρκώς ψηλότερα, εξελίσσει τα μέσα που διαθέτει και σίγουρα κάνει αισθητή την παρουσία του στην καθημερινή ζωή του τόπου.

Πρόκειται για ένα φυτώριο αεικίνητων ιδιοσυγκρασιών, δυναμικών οντοτήτων που, μέρα με τη μέρα, αποκτά τα απαραίτητα εφόδια προκειμένου να μετουσιώσει – όπως ακριβώς το λέει ο πρωθυπουργός μας- «την κρίση σε ευκαιρία».: Είναι η πολλά υποσχόμενη μικροκοινωνία των απανταχού κλεπτών. Όσο κι αν αιφνιδιαστήκατε, ξαναδιαβάστε όλα τα.. παραπάνω και θα δείτε πως δε θα διαφωνήστε μαζί μας. (Να διευκρινίσουμε ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν εννοούμε τους επίσημους κλέφτες. Εννοούμε τους ανεπίσημους)

Ενώ λοιπόν μέχρι πρότινος η μέγιστη γκλαμουριά των εγχώριων ληστειών ήταν το καλσόν προσώπου... και το πλέον εξωτικό στοιχείο η προφορά του δράστη (γκίνεται ληστεία, όλο κόσμο κάτω, μην κουνητεί κανένα, πάρω λεφτά, ντεν πειράξω...) φτάσαμε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να έχουμε στο ενεργητικό μας πειρατική ληστεία με απόβαση σε νησί και καταδίωξη στη θάλασσα..., ληστεία με πολύωρη, αγωνιώδη ομηρία σε κεντρικό σημείο πόλης και αναρίθμητα μπουκαρίσματα με μπόλικα σιδερικά και πραγματικό τρόμο.

Πενία καταστροφικά ένστικτα κατεργάζεται... Πάει η εποχή που γίνονταν επιχειρήσεις- σκετσάκια βαριετέ απ’ αυτά που τα βίωνε ο μέσος ταμίας κι από μέσα του βαριότανε, γέλαγε ή συμπονούσε το θύτη του. Δομικές αλλαγές σημειώθηκαν και στον κλάδο των κλεπτών που προήχθησαν σε δυνάμει killers. Τα γεγονότα ξεπέρασαν τα ηδονικώς ειδεχθή σήριαλ του Κοκκινόπουλου. Κι αυτή η πρόοδος, πέρα απ’ την πλάκα, δεν είναι για την καυχιόμαστε.

Μια υγιής κοινωνία, όταν ζορίζεται, προσαρμόζεται, χρησιμοποιεί τις εφεδρείες της, ελίσσεται, γεννά ιδέες, αντιδρά, επαναστατεί. Μια μπερδεμένη κοινωνία, αν δεν ξεμπερδευτεί εγκαίρως, απλώς μελαγχολεί και αυτοκαταστρέφεται. Και μια άρρωστη κοινωνία καταφεύγει στις παραβατικές λύσεις. Τα τελευταία στατιστικά δείχνουν ότι παλινδρομούμε, όλοι μαζί, μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης κατηγορίας.

Κι αυτό πρακτικά σημαίνει ότι είναι όλο και πιο πιθανό από δω κι εμπρός, αν όχι να στρατολογηθούμε στο ανερχόμενο κλαμπ των μπουκαδόρων (δε διαθέτουν όλοι το γονίδιο του vivere pericolosamente), να βρεθούμε (κούφια η ώρα) εκ παραδρομής στο δρόμο ή στον πλου... κάποιου άλλου ενεργού μέλους... Δεν είναι κινδυνολογία. Είναι ρεαλισμός. Και το θέμα δεν άπτεται μόνο της αρμοδιότητας Χρυσοχοΐδη...
Της Τζένης Κ.

topontiki