"Μα γιατί τον Ραγκούση;"
Μέσα σε οκτώ μήνες μήνες έκανε όσα δεν είχε κάνει άλλος υπουργός στη θέση του, αλλά κυρίως ήταν αυτά ακριβώς που ήθελε ο Πρωθυπουργός. Η μοναχικότητά του ήταν το ισχυρό προσόν του σ΄ αυτή την κούρσα ενδοκυβερνητικής ισχύος«Γιατί τον Ραγκούση;». Παρ΄ ότι ήταν γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, τουλάχιστον από τις αρχές του περασμένου μήνα, ότι ο Πρωθυπουργός θα ενίσχυε τον υπουργό Εσωτερικών με συντονιστικές αρμοδιότητες μετά τον ανασχηματισμό που το επικύρωσε, πολλοί προσπαθούν να καταλάβουν γιατί έδωσε τα κλειδιά του μαγαζιού σε.. ένα στέλεχος που μόλιςπριν από τρία χρόνια ήταν ένας απλός δήμαρχος στην περιφέρεια.
Γιατί παραγκώνισε τον υπουργό πλέι μέικερ που είχε εγκαταστήσει στο Μέγαρο Μαξίμου και τον πληθωρικό αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και ανέθεσε αυτό το δύσκολο έργο σε κάποιον που μοιάζει σαν καλαμιά στον πράσινο κάμπο, καθώς δεν έχει οριζόντιες σχέσεις με κανέναν στο ΠΑΣΟΚ; Δεν έχει ούτε καν κοινωνικές συναναστροφές στην Αθήνα. Εν προκειμένω, η απάντηση περιέχεται στην ίδια την ερώτηση: ακριβώς γι΄ αυτό. Η μοναχικότητα του Γιάννη Ραγκούση ήταν το ισχυρό προσόν του σ΄ αυτή την κούρσα ενδοκυβερνητικής ισχύος. Ο Γ. Παπανδρέου απεχθάνεται τις ομαδοποιήσεις και τις προσωπικές στρατηγικές, εξ ου και για πρώτη φορά στο ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει δεύτερος πόλος. Ούτε καν εσωκομματική αντιπολίτευση.
Επιπλέον, με την επιλογή Ραγκούση μετέφερε το κέντρο βάρους σε κάποιον ο οποίος βρίσκεται κοντά του καισε αντίθεση με άλλους συνεργάτες του - έχει κουλτούρα πολιτικού στελέχους και αντίστοιχη δράση στο παρελθόν. Ο υπουργός Εσωτερικών υπήρξε συνδικαλιστής στο πανεπιστήμιο, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΦΕΑΠΘ και της ΕΦΕΕ, γραμματέας της ΠΑΣΠ ΑΕΙ στη μαχητική περίοδο του ΠΑΣΟΚ 1991-92 και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος το 1994-96. Δεν θα έβρισκε καλύτερον για να αναδιατάξει τους εσωτερικούς συσχετισμούς προτού παγιωθούν και δημιουργήσουν προϋποθέσεις για τη μελλοντική αμφισβήτησή του.
Κατά τα λοιπά, η εκτίναξη του Ραγκούση στο ρετιρέ της κυβερνητικής ιεραρχίας οφείλεται στην προσωπική διαδρομή του και κατά κάποιο τρόπο είναι η φυσική εξέλιξή της. Πρόκειται για πολιτικό στέλεχος που ανακάλυψε προσωπικά ο Πρωθυπουργός και δεν είναι πολλοί αυτοί που άφησαν κάτι πίσω τους για να τον ακολουθήσουν. Οικονομολόγος με σπουδές στην Αγγλία και ευρωπαϊκή εμπειρία από τη θητεία του στο γραφείο του Χρήστου Παπουτσή όταν ήταν επίτροπος, επέστρεψε ως επιχειρηματίας στην Πάρο και από το 2002 εξελέγη δύο φορές δήμαρχος με υψηλά ποσοστά. Στα 42 του είχε βάλει οριστικά τη ζωή του σ΄ έναν δρόμο. Γιος ναυτικού, χωρίς πολιτική οικογενειακή παράδοση, ήταν ένας συνηθισμένος οικογενειάρχης με τρία ανήλικα παιδιά, που είχε κλείσει μάλλον τον κύκλο του στο πολιτικό και κομματικό κέντρο.
Η συνάντησή του με τον Γ. Παπανδρέου το καλοκαίρι του 2005 άλλαξε τη ζωή του. Ενας τοπικός δήμαρχος συναντά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα μπορούσε να είναι μια τυπική επαφή που θα την ξεχνούσαν και οι δύο, αν δεν αναπτυσσόταν χημεία μεταξύ τους. Συναντήθηκαν και άλλες φορές και αντάλλασσαν μηνύματα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Τον Ιούλιο του 2007, ο δήμαρχος φιλοξενεί στην Πάρο το Συμπόσιο της Σύμης που διοργανώνει το οικογενειακό Ιδρυμα των Παπανδρέου. Οι υποψιασμένοι κατάλαβαν ότι κάτι συμβαίνει όταν άκουσαν τον Γιώργο Παπανδρέου να τον ευχαριστεί με ασυνήθιστη θερμότητα για... πέντε ολόκληρα λεπτά. Οταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επέστρεψε στο νησί λίγο πριν προκηρυχθούν οι εκλογές του 2007 και είπε στον δήμαρχο ότι τον ήθελε στην Αθήνα για εκπρόσωπο Τύπου και βουλευτή Επικρατείας, δεν τον ενθουσίασε η ιδέα. Αλλά τελικά αποφάσισε να εγκαταλείψει την ήσυχη ζωή της Παροικιάς και την προοπτική να είναι ισόβιος τοπικός άρχων.
Το προφίλ. Απο την πρώτη φορά που ανέβηκε στο πόντιουμ της Χαρ. Τρικούπη ο νέος πορτ παρόλ, ο Γιώργος άρχισε να αισθάνεται ασφαλής. Είχε καλή ρητορική, σκηνική παρουσία που δεν παρέπεμπε σε «παλαιοπασόκο», πολιτική κρίση και ήταν σε θέση να παίρνει πρωτοβουλίες. Σε εφτά μήνες ο Ραγκούσης θα είναι το Νο 2 στην κομματική ιεραρχία. Στις 21 Μαρτίου του 2008 το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ θα τον εκλέξει γραμματέα. Οι παλιές σειρές του κόμματος τρίβουν τα μάτια τους. Κανείς άλλος δεν είχε ποτέ τέτοια εξέλιξη.
Η αλήθεια είναι πως όταν επέστρεψε στην Αθήνα ο Ραγκούσης μάλλον είχε άγνοια κινδύνου- δεν ήξερε πόσο εύκολα γίνονται αναλώσιμοι οι συνεργάτες του Γιώργου Παπανδρέου. Οπως δεν ήξερε ότι η προαγωγή του σε γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν παρά ένα τεστ επιβεβαίωσης της ικανότητάς του να συντονίζει το χαώδες παπανδρεϊκό σύστημα. Οσοι τον ήξεραν από την ΠΑΣΠ Θεσσαλονίκης στη δεκαετία του 1980 δεν πίστευαν ότι εκείνο το σχεδόν ντροπαλό παιδί θα μπορούσε να κουμαντάρει τα μεγαθήρια του ΠΑΣΟΚ που αδημονούσαν να τελειώνει ο Παπανδρέου «με την άσκηση του κληρονομικού του δικαιώματος»- κατά τη διατύπωση του Βαγγέλη Βενιζέλου-, για να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Τα κατάφερε ακριβώς γιατί δεν επιχείρησε ποτέ να τους κουμαντάρει. Κάθε πρωί μάζευε στο ΠΑΣΟΚ μια μικρή ομάδα πιστών στον Γιώργο και οργάνωνε την τρέχουσα δουλειά, χωρίς να φθείρεται σε ενδοκομματικές διεργασίες και προσωπικούς ανταγωνισμούς. Ο Παπανδρέου κατάλαβε ότι είχε βρει τον άνθρωπο που έψαχνε.
Δεύτερο βιολί. Στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του 2009 πήρε μια μάλλον σταχανοφική θέση, έξω από τον κύκλο του Μεγάρου Μαξίμου. Ηταν το δεύτερο βιολί από πλευράς πολιτικού βάρους, παρ΄ ότι είχε τον τίτλο του πρώτου τη τάξει υπουργού. Αυτή τη φορά μάλλον κατάλαβε ότι ήταν το τρίτο τεστ στο οποίο τον υπέβαλε ο Παπανδρέου. Και μέσα σε οκτώ μήνες μήνες έκανε όσα δεν είχε κάνει άλλος υπουργός στη θέση του, αλλά κυρίως ήταν αυτά ακριβώς που ήθελε ο Πρωθυπουργός: ΑΣΕΠ, «Καλλικράτης», μετανάστες, εκλογικός νόμος. Από εκεί και πέρα ήταν θέμα χρόνου η απόφαση να τον αφήσει στη θέση του.
Ωστόσο, ο χρόνος παρ΄ ολίγο να αποβεί εις βάρος του. Οσο καθυστερούσε ο ανασχηματισμός τόσο δημιουργούνταν μια ενδοκυβερνητική συσπείρωση που προσπαθούσανε πείσει τον Πρωθυπουργό ότι θα αποτελούσε πλήγμα στο κύρος του να εκχωρήσει αρμοδιότητες συντονισμού που εξ οφίτσιο τού ανήκουν. Πολλά στελέχη επέμεναν ότι δεν χρειάζεται καν ανασχηματισμός. Ακολούθησε ένα ολόκληρο παρασκήνιο μέχρι να ανακοινωθεί το νέο Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά χωρίς υπουργό συντονιστή και χωρίς να συσταθεί υπουργείο Προεδρίας. Οι ενδοκυβερνητικοί ανταγωνιστές του Ραγκούση θεώρησαν ότι είχε αποτραπεί αυτό που δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να συμβεί. Παρέβλεψαν ότι ο Γ. Παπανδρέου κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά το κάνει με τον δικό του τρόπο.
